Toen ik nog een klein meisje was, vond ik het zalig om te eten. Lekker te eten, veel te eten, alles te eten wat eigenlijk niet gezond was. Waardoor ik op 6 jarige leeftijd mijn eerste date had met "HET DIEET". Ik kan niet zeggen dat ik het als een negatieve ervaring heb beleefd maar toch was dit het begin van een lange zoektocht.
Ik viel goed af maar rond mijn 8ste kwam alles er terug bij. Ja zelf meer dan alles!
Op school vonden ze het nodig om mij er aan te herinneren dat ik toch echt wel dik was. Willen of niet dat doet iets met een mens. Dus ja hoor, we gaan nog eens op DIEET!
Deze keer vond ik het minder aangenaam: het koste moeite, leverde niet het gewenste resultaat en vrolijker werd ik er ook niet van.
Elke keer als mevr de diëtiste haar rode pen boven haalde, om aan te duiden wat ik weer al mis gegeten had, voelde ik me een beetje dikker worden. Elke keer had ik dan de drang om de kast in te duiken en alles op te eten wat ik maar kon vinden. Laten we kort samenvatten dat het dus geen groot succes was. En dus bleef ik groeien in de lengte maar ook in de breedte.
Overal en iedereen maakte me dan ook duidelijk dat ik toch wel dik was. Mijn klasgenoten en andere leerlingen in de school, de mensen van het CLB, de mensen van de klerenwinkel, mensen op straat, ...
Maar al die tijd was ik eigenlijk wel gelukkig. En maakte ik me eigenlijk weinig zorgen over mijn gewicht.
Daar kwam verandering in toen ik naar het middelbaar ging. Eindelijk af van die vervelende school en hallo nieuwe school. Mijn euforie was van korte duur want ook daar vonden de medemensen het nodig om me er steeds aan te herinneren.
Dus ja hoor we gingen nog eens op dieet. Weer naar een andere diëtiste. En het lukte, ik viel 30 kg af en plots verdwenen de opmerkingen ook. Maar jammer genoeg kwamen de opmerkingen niet meer van de anderen maar wel van mezelf.
En dus bereikte ik op 17 jarige leeftijd mijn dieptepunt op gebied van eten. Ik had boulimie ontwikkeld. Na 2 jaar had ik de moed gevonden om het monster te verslaan maar het mechanisme om eten als straf te gebruiken en alles aan eten toe te schrijven was geboren.
Ik heb dan nog infraligne, weight watchers, ... geprobeerd en telkens met wel goed resultaat maar steeds weer kwamen de kilo's erbij.
3 zwangerschappen deden er ook geen goed aan. En dus bereikte ik een jaar geleden mijn hoogtepunt op gebied van gewicht. Een getal waar ik echt niet gelukkig van werd.
Na 1000 keer terug op mijn eten te letten en telkens te falen, was ik het moe! Ik heb beslist om mijn heft terug in handen te nemen en er nog eens voor te gaan.
Deze keer had ik wel wat eisen: het moest een levensstijl kunnen worden, ik deed het puur voor mezelf en ik wilde lekker blijven eten.
Dankzij mijn voedingscoach ben ik in contact gekomen met een levenstijl waar ik me helemaal in kan vinden: minder koolhydraten, geen geraffineerde suikers meer en lekkere, gezonde en onbewerkte producten. Zalig hoe goed dit eten je lichaam doet. Mijn hoofd is terug in rust, de focus op eten is verdwenen en ik zie eten terug als een manier om mijn lichaam te voeden niet om het te straffen. Kort om the perfect match!